Η αυξανόμενη δημοτικότητα της ραπ στην παλαιστινιακή κοινότητα των ΗΠΑ, ήταν στην πραγματικότητα απλώς ένα φαινόμενο που είχε ξεκινήσει μερικά χρόνια νωρίτερα, στην άλλη πλευρά του κόσμου. Η άνοδος του παλαιστινιακού χιπ χοπ πρέπει πρώτα απ 'όλα να κατανοηθεί ως συνέπεια της αποτυχίας των συμφωνιών του Όσλο και του επακόλουθου «οδικού χάρτη» για την επίτευξη, όχι μόνο της μόνιμης ειρηνευτικής διευθέτησης, αλλά και των βελτιώσεων στις βασικές συνθήκες διαβίωσης για τους Παλαιστίνιους στα Κατεχόμενα εδάφη και το Ισραήλ. Αυτή η απογοήτευση κατέληξε τελικά με την έναρξη της al-Aqsa Intifada τον Σεπτέμβριο του 2000.
Παρόμοια με τον ρόλο του Μπρονξ στη γέννηση του αμερικανικού Hip-Hop, η ισραηλινή πόλη Λοντ, γνωστή στο παρελθόν με το αραβικό της όνομα Lydd, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της παλαιστινιακής ραπ μουσικής. Αν και αρχικά ήταν μια κατά κύριο λόγο παλαιστινιακή πόλη που προοριζόταν να συμπεριληφθεί στην παλαιστινιακή επικράτεια κατά τη διάρκεια του διαχωρισμού του 1948, η πόλη κατελήφθη από ισραηλινές πολιτοφυλακές, κατά τη διάρκεια του πολέμου της «Ανεξαρτησίας» του Ισραήλ, με αποτέλεσμα τη βίαιη απέλαση περίπου 20.000 Παλαιστινίων. Μετά την κατοχή της από ισραηλινές δυνάμεις, η Λοντ έπεσε υπό τον προσωρινό έλεγχο του IDF (Ισραηλινή Αμυντική Δύναμη) που προχώρησε στο «γκέτο» των επιζώντων Παλαιστινίων, σε αυτό που ο διάσημος Γάλλος στοχαστής Michel Foucault χαρακτήρισε ως «αστικό παντοπισμό», με τον οποίο περιγράφει τη σχέση μεταξύ του χωρικού ελέγχου και της επιτήρησης προκειμένου να υποταχθεί μια συγκεκριμένη κοινότητα.
Στην πραγματικότητα, οι Ισραηλινοί Εβραίοι αποτελούν περίπου το ογδόντα τοις εκατό του πληθυσμού της πόλης, ενώ η εθνική παλαιστινιακή μειονότητα βυθίζεται σε κοινωνική φτώχεια και βία, που σχετίζεται με συμμορίες που συνδέονται με το προσοδοφόρο εμπόριο ναρκωτικών της πόλης, που λέγεται ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα στη Μέση Ανατολή. Αυτές οι ανισότητες μαζί με το δεξιό δημοτικό συμβούλιο, η συχνή κατεδάφιση παλαιστινιακών σπιτιών και ο θεσμοθετημένος ρατσισμός οδήγησαν σε σημαντική ταλαιπωρία μεταξύ Παλαιστινίων-Ισραηλινών, οι οποίοι εξακολουθούν να αναφέρονται ως «Παλαιστίνιοι του 1948». Σε αυτό το πλαίσιο θα αρχίσουν να εμφανίζονται οι πρώτοι Παλαιστίνιοι ράπερ.
Το 1999 ο Tamer Nafar, ένας θαυμαστής του Tupac Shakur, πήρε ένα μικρόφωνο και άρχισε να κάνει ραπ στα Αραβικά για πρώτη φορά. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο, το απλό γεγονός ότι ένας Παλαιστίνιος-Ισραηλινός άρχισε να προβάλλει δημόσια τον εαυτό του χρησιμοποιώντας την αραβική γλώσσα σε μια κυρίως εβραϊκή ομιλούσα χώρα είναι εξαιρετικά συμβολικό, καθώς μπορεί να θεωρηθεί ότι επαναβεβαιώνει μια παλαιστινιακή ταυτότητα έναντι του Ισραηλινού χαρακτήρα. Σταδιακά, ο Tamer ενώθηκε με τον μικρότερο αδερφό του Suheil Nafar και έπειτα με τον φίλο τους Mahmoud Jereri. Μαζί οι τρεις Παλαιστίνιοι-Ισραηλινοί ράπερς προχώρησαν στη δημιουργία του DAM (Das Arabian MCs), του πρώτου συγκροτήματος Arab Rap. Το όνομα της ομάδας προέρχεται τόσο από την εβραϊκή λέξη για το «αίμα», όσο και από την αραβική λέξη «αιώνια», η οποία όταν συνδυαστεί μπορεί να εκληφθεί ως «αιώνιο αίμα».
Το αντικείμενο της ομάδας ήταν εξαιρετικά επικριτικό για τις πολιτικές του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων, τις οποίες η ομάδα περιγράφει ως «πολιτικές των Ναζί», μιας «δικτατορίας με δημοκρατικές διακοσμήσεις» και καταδικάζει την ενδημική χρήση ναρκωτικών από τη νεολαία της Lod. Ίσως το κίνητρο του DAM συνοψίζεται καλύτερα στις εξής λέξεις: «[…] μόλις ανοίξαμε το παράθυρο και είδαμε την πραγματικότητα. Προκάλεσε τον θυμό μας και μας οδήγησε να πάρουμε το μικρόφωνο και να γράψουμε αυτά τα τραγούδια. Είναι αφιερωμένα σε όλους εκείνους που δεν έχουν βρει ακόμα το παράθυρό τους - την έξοδο από τις πολιτικές φυλακές, τα κοινωνικά μπαρ, τα ψέματα της επανεγγραφόμενης ιστορίας, το παράθυρο που δείχνει την έξοδο από τα στρατόπεδα προσφύγων».
Αν και αρχικά αντιμετώπισαν μια χλιαρή απάντηση από την οικογένεια και τους φίλους τους, ο Tamer, ο Mahmoud και ο Suheil επέμειναν και σταδιακά κέρδισαν την αποδοχή μεταξύ των ακροατηρίων. Αυτό που έκανε το DAM τόσο ευέλικτο, ήταν η ικανότητα του γκρουπ να ραπάρει και στα αραβικά και στα εβραϊκά. Στην πραγματικότητα, λόγω της απουσίας μιας αραβικής σκηνής Hip-Hop εκείνη την εποχή, το DAM συχνά έπαιζε σε ισραηλινές Hip-Hop συναυλίες με Ισραηλινούς-Εβραίους ράπερς.
Η εμφάνιση της Παλαιστινιακής ραπ συνάντησε πολλή κριτική από εκείνους που την θεωρούν ως δυτική μουσική μορφή. Ενώ η αποδοκιμασία περιορίζεται γενικά σε λεκτική κριτική στο Ισραήλ και τη Δυτική Όχθη, στη Λωρίδα της Γάζας τα μέλη του γκρουπ δέχτηκαν επίθεση από Ισλαμιστές εξτρεμιστές και ξυλοκοπήθηκαν. Ένα άλλο σημείο διαφωνίας δεν είναι τόσο οι στίχοι της μουσικής Rap, αλλά το στυλ με το οποίο τραγουδούν. Η πολυπλοκότητα των στίχων σε συνδυασμό με την ταχύτητα με την οποία τραβιούνται καθώς και τη συχνή αλλαγή γλωσσικού κώδικα, μεταξύ αγγλικών και αραβικών ή διαφόρων παλαιστινιακών διαλέκτων, είναι αντίθετα με οτιδήποτε έχει δει ποτέ η αραβική μουσική. Αυτή η λυρική πολυπλοκότητα μπορεί πραγματικά να κάνει δύσκολο για πολλούς μη συνηθισμένους Άραβες να την κατανοήσουν και αναπόφευκτα οδήγησε σε περισσότερη κριτική.
Ενώ είναι αλήθεια ότι το Παλαιστινιακό Ραπ είναι, εν μέρει τουλάχιστον, εμπνευσμένο από το Hip-Hop των ΗΠΑ λόγω της χρήσης τεχνικών που πρωτοστάτησαν από Αμερικανούς ράπερς, δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι η Παλαιστινιακή Ραπ είναι μια καθαρά δυτική εισαγωγή. Ακόμη και η ίδια η μουσική Hip-Hop είναι ουσιαστικά ένα μη-δυτικό είδος. Όπως επισημαίνει ο Tamer Nafar: «Το Hip-Hop είναι μια μορφή τέχνης που μπορεί να εντοπίσει τις ρίζες της πίσω στην Αφρική. Οι ρυθμοί του είναι ουσιαστικά αφρικανικοί ρυθμοί που είναι εξαιρετικά παρόμοιοι με τους αραβικούς. Γιατί πρέπει να επιτρέπεται στους αλλοδαπούς, όπως ο Sting, να χρησιμοποιούν τη μουσική μας, ενώ μας απαγορεύεται να χρησιμοποιούμε τη δική τους; Στο κάτω κάτω είμαι άνθρωπος και έχω αίμα, όπως οι Αμερικανοί έχουν αίμα, όπως οι Αφροαμερικανοί έχουν αίμα. Είμαστε όλοι άνθρωποι και όλοι έχουμε το ίδιο ενδιαφέρον για τη μουσική."
Commentaires