Μία μορφή «αυτόχθονου» Hip-Hop στην Κένυα

Μετά την ελευθέρωση των μέσων ενημέρωσης της Κένυας στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο σκληρός ανταγωνισμός για τα αυτιά των νέων οδήγησε σε σχεδόν ολοκληρωμένο μονοπώλιο του αμερικανικού hip-hop και R&B στα ραδιοκύματα της Κένυας. Αναδυόταν ακριβώς όπως ο υπολογιστής- το «στούντιο κρεβατοκάμαρας» - που θεμελίωσε τη μουσική βιομηχανία της Κένυας και συναντήθηκε σύντομα με μια μορφή τοπικά παραγόμενων μουσικών ειδών, προσανατολισμένων στη νεολαία που στηρίζονται στυλιστικά σε χιπ χοπ με επιρροές τζαμαϊκανού χορού Ζουκ της Καραϊβικής και σουγκού του Κονγκό. Αυτή η «έκρηξη» της νέας μουσικής, είχε τεράστιο αντίκτυπο στα μέσα της Κένυας. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η ​​Κένυα είχε γίνει οικοδεσπότης σε ένα ζωντανό «τοπίο» προσανατολισμένο στη νεολαία (Appadurai 1996), που κυριαρχείται από τους ήχους, τις εικόνες και τις αφηγήσεις ενός πλήρως «αυτόχθονου» χιπ χοπ.

Η κουλτούρα χιπ-χοπ αποδείχθηκε εξαιρετικά ευκίνητη, έχοντας υιοθετηθεί και προσαρμοστεί από νέους με διαφορετικό τρόπο, σε διαφορετικές περιοχές σε όλο τον κόσμο (Alim 2009, Mitchell 2001). Η παρουσία της στην Κένυα δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένης της βάσης που προέρχεται από αφρο-διασποριακούς πολιτιστικούς πίνακες που είχαν προηγουμένως κρατηθεί μεταξύ των νεολαιών της αφροαμερικάνικης ψυχής και της Τζαμάικας (Nyairo 2004). Ωστόσο, η διάδοσή του στη δημόσια σφαίρα της Κένυας είναι αξιοσημείωτη. Πολλαπλασιάζεται μέσω του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης, των έντυπων μέσων και του Διαδικτύου.

Το έργο ανάπτυξης μιας «παράκτιας» μουσικής ταυτότητας για νέους στην Κένυα, ξεκίνησε αναμφισβήτητα στα μέσα της δεκαετίας του 1990, μεταξύ των νέων ανδρών, κοινωνικά συνειδητών ράπερ που ίδρυσαν τους Ukoo Flani. Για δεκαετίες, τα μέλη των Ukoo Flani έχουν παρουσιάσει περιγραφές της αστικής ζωής στη Μομπάσα, που εκτελέστηκαν σε αργκό της Σουαχίλι . Ενώ οι Ukoo Flani υπήρξαν πολύ καιρό στην πρώτη γραμμή της ανάπτυξης μιας παράκτιας ταυτότητας, για μια σύντομη στιγμή το 2004, ένας ράπερ με το όνομα Pharaoh (Eric Omondi) έκλεψε το μανδύα της ηγεσίας από αυτούς.

Κατασκευασμένο σε ένα beat τύπου Ukoo Flani, διακοσμημένο με συνθεσάιζερ, το "Mombasani" χρησίμευσε ως ύμνος για αγωνιζόμενους νέους καλλιτέχνες στη Μομπάσα. Οι στίχοι ήταν αποτελούμενοι από αστεία και «disses» για το ντύσιμο μερικών από τους πιο επιτυχημένους καλλιτέχνες της νεανικής μουσικής στο Ναϊρόμπι. Αυτή η κίνηση ήταν τόσο επιτυχημένη, που ο όρος "Mombasani" χρησιμοποιείται πλέον σε ιστολόγια και διαδικτυακά σχόλια ως γενικός όρος για την παράκτια μουσική νεολαίας της Κένυας.

Ο Ντέιβιντ Σάμπερ (2004) προσφέρει ένα εντυπωσιακό παράδειγμα των τρόπων, με τους οποίους οι ραπάδες της Κένυας είναι σε θέση να αναπτύξουν αντιλήψεις για τον «Μαύρο Ατλαντικό» που αναπτύχθηκαν από μελετητές, όπως ο Μελβίλ Χερσκόβιτς και ο Πωλ Γκίλρου. «Η ραπ είναι αφρικανικό, όχι αμερικανικό δημιούργημα», του είπε ένας καλλιτέχνης. «Οι Αμερικανοί που το κάνουν εκεί εξακολουθούν να είναι από την Αφρική. Οι μαύροι εξακολουθούν να είναι Αφρικανοί». Αν πρόκειται να αναδυθεί μια πολιτικοποιημένη μουσική νεολαίας στην ακτή των Σουαχίλι, τότε θα βασιστεί εν μέρει στην καθιέρωση ενός δυναμικού, διανοητικού λόγου, ως πολιτιστικού πλέγματος της Αφρικής και του κόσμου του Ινδικού Ωκεανού.