Σε μια ανασκόπηση του απομνημονεύματος του Jay-Z για το 2010, ο Demetrius Noble συγκρίνει την αφήγηση του Jay-Z με το "Up from Slavery" του Booker T. Washington, καθώς αμφότερες είναι αφηγήσεις που «ανεβάζουν τα ατομικά επιτεύγματα, ενώ τετριμώνουν τη δομική καταπίεση.» Σύμφωνα με τον Noble, Και τα δύο έργα ταιριάζουν σε μια αφήγηση που "αποδέχεται και διατηρεί τις ταυτότητες του status quo». Η αφήγηση του Jay-Z τοποθετείται ως «το κλειδί για το ξεκλείδωμα της παθολογίας όλων των ράπερ».
Άλλα πρόσφατα απομνημονεύματα σημαντικών χιπ-χοπ προσωπικοτήτων εμφανίζουν παρόμοια αφήγηση για ατομικά επιτεύγματα με φόντο τη δομική καταπίεση που υποβαθμίζεται. Στα απομνημονεύματά του Raw, το μέλος του Wu-Tang Clan, Lamont "U-God" Hawkins, αφηγείται ότι πούλησε ναρκωτικά «μόνο για να έχει φαγητό στην κοιλιά και ρούχα στην πλάτη». Παρ 'όλα αυτά, πλέον επαινεί τον εαυτό του που έμεινε στο σχολείο και εξέφρασε τη δημιουργικότητά του μέσω της μουσικής, ενώ οι περισσότεροι από τους συνομηλίκους του "δεν σκεφτόταν να πάνε στο σχολείο ή να προσπαθήσουν να βελτιωθούν."
Αυτές οι δηλώσεις αντιπροσωπεύουν ένα επιχείρημα για την κουλτούρα της φτώχειας, στο οποίο ο U-God κατηγορεί τη νοοτροπία των Αφροαμερικανών σε αστικά γκέτο, όπως το Staten-Island, για ζητήματα όπως η φτώχεια, η βία και ο εθισμός στα ναρκωτικά,αγνοώντας τη δομική καταπίεση που του προκαλεί η πραγματικότητα. " Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ιδεολογίας που εκπροσωπεί ο Jay-Z είναι τα απομνημονεύματα και ο οδηγός αυτοβοήθεια", λέει ο ραδιοφωνικός παρουσιαστής Charlamagne Tha God. Ο Charlamagne πιστεύει ότι ο ρατσισμός είναι αληθινός και «μπορεί να είναι καταθλιπτικός» ή «ακόμη και θανατηφόρος», αλλά προσθέτει ότι «το πρόβλημα δεν είναι ο λευκός». Ανεξάρτητα από το« ποια είναι η οικονομική σας κατάσταση, η σκληρή δουλειά μπορεί να αλλάξει κάθε περίσταση.»
Η κριτική του Noble για την ιδεολογία του Jay-Z ταιριάζει σε ένα σύνολο λογοτεχνίας, που υποστηρίζει ότι η εμπορική ραπ μουσική και η hip-hop κουλτούρα έχασαν το ανατρεπτικό της δυναμικό, μέσω διαδικασιών ενσωμάτωσης στην κυρίαρχη καπιταλιστική κουλτούρα και ότι μεγάλο μέρος του λόγου στην εμπορικά επιτυχημένη ραπ μουσική, μάλλον ανταποκρίνεται παρά τις νεοφιλελευθεριστικές ιδεολογίες και τα φυλετικά στερεότυπα. Κατά συνέπεια, η ραπ μουσική διαιωνίζει τις υλικές ανισότητες σε ταξικές και φυλετικές γραμμές, μέσω της επανόρθωσης των ιδεολογιών που παράγουν αυτές τις ανισότητες, αντί να κάνει οτιδήποτε για να τις αλλάξει αισθητά.
Ο Jeff Chang και ο David Zirin, για παράδειγμα, υποστηρίζουν ότι «οι ολιγάρχες των μέσων ενημέρωσης στρέφουν μια μορφή τέχνης σε μια οργυιά υλισμού, βίας και μισογυνίας, ξοδεύοντας εκατομμύρια για να υπογράψουν μερικούς καλλιτέχνες που είναι πρόθυμοι να εκτοξεύσουν βία με εντολή.» Ισχυρίζονται ότι« η αμερικανική λαϊκή κουλτούρα έχει διακινήσει ρατσιστικές και σεξιστικές εικόνες και γλώσσα για αιώνες και παρέχει κάθε είδους κίνητρα στους έγχρωμους νεαρούς άνδρες να ενεργήσουν με μια σκληροπυρηνική αρρενωπότητα», μια αρρενωπότητα που συμβαδίζει με θέματα βίας και συσσώρευσης κεφαλαίων.
Ομοίως, Ο Mark Anthony Neal υποστηρίζει στο What the Music Said ότι, από τη δεκαετία του 1990, «Η κουλτούρα του χιπ-χοπ μετατράπηκε σε μια υποκουλτούρα που επηρεάστηκε κυρίως από τις αντιδράσεις των μαύρων αστικών νέων στη μεταβιομηχάνιση σε μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων δολαρίων, στην οποία τέτοιες απαντήσεις εκμεταλλεύονταν οι εταιρικοί καπιταλιστές τις μικροαστικές επιθυμίες της μαύρης μεσαίας τάξης. Αυτές οι εξελίξεις προσέφεραν μικρή ανακούφιση στις ζωές των μαύρων αστικών νέων, αν και η οικονομική επιτυχία των hip-hop καλλιτεχνών και των μαύρων επιχειρηματιών που σχετίζονται με τη σύγχρονη μαύρη λαϊκή μουσική, χρησιμοποιήθηκε για να αντιμετωπίσει τις δημόσιες συζητήσεις, σχετικά με αρνητικές πραγματικότητες της αστικής ζωής των μαύρων».
Η χρήση της καπιταλιστικής εμπορευματικής κουλτούρας για τη διάδοση της ανατρεπτικής ρητορικής και την απόκτηση πολιτιστικής και οικονομικής επιρροής, μπορεί να λειτουργήσει, αλλά η απόλυτη λατρεία ενός εκμεταλλευτικού συστήματος δεν μπορεί ποτέ να συμβάλει αποτελεσματικά στην καταπολέμηση της καταπίεσης. Εάν είναι ειλικρινής σχετικά με τις προθέσεις του να βοηθήσει τις μαύρες μάζες, ο Jay-Z πρέπει να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι ο δικός του εξαιρετικός προσωπικός θρίαμβος επί των δυνάμεων του ρατσισμού και του καπιταλισμού, θα πρέπει τώρα να έχει ως αποτέλεσμα τη δέσμευση για προτεραιότητα στον θεσμικό μετασχηματισμό.
Εάν ο Jay-Z δεν ανταποκριθεί σε αυτό, ας είναι τουλάχιστον ένα μάθημα για την hip-hop κουλτούρα ότι καθώς η κουλτούρα και η βιομηχανία ανήκουν όλο και περισσότερο σε μαύρους και παραμένουν εμπνευσμένοι από το μαύρο, διατηρεί την αντιπροσωπεία, τη δυνατότητα και την ευθύνη να διατυπώσεi μια διαφορετική απάντηση και μια απομάκρυνση από τα θέματα της αυτοδυναμίας, του αρπακτικού καπιταλισμού και του ατομικισμού που διαπερνούν τις αφηγήσεις των σημερινών hip-hop εικόνων όπως ο Jay-Z, ο U-God, ο Charlamagne Tha God, ο Killer Mike και πολλοί άλλοι που τις εκφράζουν.
コメント